تاریخچه سیستم عامل لینوکس (Linux) و یونیکس (Unix)

تاریخچه سیستم عامل لینوکس و یونیکس

تاریخچه یونیکس به اواسط دهه 1960 مربوط می شود. در آن سال ها مؤسسه فناوری ماساچوست، آزمایشگاه های AT&T ،Bell و General Electric بطور مشترک در حال توسعه یک سیستم عامل آزمایشی بنام Multics بودند. قرار بود مالتیکس برای پردازنده مرکزی GE-645 ساخته شود؛ اما مشکل های بسیاری سر راه این پروژه بوجود آمد. هدف این پروژه ساختن سیستم عاملی بود که به کاربران اجازه دهد منابع کامپیوترشان را به اشتراک بگذارند. بعد از مدتی آزمایشگاه‌ بل از اندازه و پیچیدگی پروژه Multics ناامید شده بود و به آرامی از پروژه کناره گیری کرد. آخرین محققینی که پروژه Multics را ترک کردند افراد زیر بودند که تصمیم گرفتند کار را در مقیاسی بسیار کوچکتر و از نو انجام ادامه دهند.

• کن تامپسون (مخترع زبان برنامه نویسی B، حضور در پروژه برنامه نویسی C و توسعه دهنده زبان برنامه نویسی GO)
• دنیس ریچی (مخترع زبان برنامه نویسی C)
• داگ مک ایلروی (پیشنهاد دهنده pipe در سیستم عامل یونیکس، توسعه دهنده ابزارهای یونیکس مثل tr و diff و join ، حضور در طراحی چندین زبان برنامه نویسی مثل++C)
• جو اوسانا (طراحی multics، طراحی و برنامه نویسی ویرایشگر متنی troff)

در سال 1979 دنیس ریچی دیدگاه خود را برای یونیکس شرح داد. او گفت چیزی که ما می‌خواستیم حفظ کنیم فقط یک محیط خوب برای انجام برنامه‌نویسی نبود؛ بلکه سیستم عاملی بود که می توانست توجه جامعه برنامه نویسی را به خود جلب کند. ما از روی تجربه می‌دانستیم ماهیت Sharing فقط تایپ کردن برنامه‌ها در ترمینال که توسط ماشین‌ها با استفاده از دسترسی راه دور انجام می شود نیست.

در سال 1969 کن تامپسون که به عنوان برنامه نویس روی Multics کار کرده بود تصمیم گرفت سیستم عامل خود را بنویسد. او هنوز به محیط Multics دسترسی داشت. شبیه سازی هایی را برای فایل های جدید و سیستم صفحه بندی روی آن نوشت. او همچنین یک بازی به نام سفر فضایی  ساخت اما برای اجرا به ماشینی کارآمدتر و کم‌هزینه‌تر نیاز داشت. در نهایت یک Digital Equipment Corporation PDP-7 را پیدا کرد که کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفت. در PDP-7 تیمی از محققان آزمایشگاه بل به رهبری تامپسون و ریچی یک سیستم فایل سلسله مراتبی، سرویس های کامپیوتری، فایل‌های تنظیم سخت افزارها، یک مفسر خط فرمان، و برخی ابزارهای کوچک را پیاده‌سازی کردند. برنامه هایی که بر اساس ویژگی های مربوطه در Multics مدل شده بودند ساده شدند و نتیجه یک سیستم بسیار کوچکتر و ساده تر از Multics شد. این سیستم عامل به یونیکس (UNICS) معروف شد.

در دهه 1970 سیستم عامل جدید تامپسون در ابتدا بدون پشتوانه سازمانی و همچنین بدون نام بود. این سیستم عامل تک وظیفه ای (single tasking) بود و نه یک سیستم عامل چند وظیفه ای (multi tasking) مانند Multics. نام Unics که از جنس Multics بود در ابتدا برای این پروژه در سال 1970 پیشنهاد شد. زمانی مرکز Computing Sciences Research می خواست از یونیکس بر روی ماشینی بزرگتر از PDP-7 استفاده کند که به یک word processor نیاز داشت. تامپسون و ریچی قابلیت های پردازش متن را به یونیکس برای PDP-11 اضافه کردند. بنابراین برای اولین بار در سال 1970 سیستم عامل یونیکس به طور رسمی نامگذاری و در PDP-11/20 اجرا شد.

با افزایش پیچیدگی سیستم عامل UNICS نیاز به یک کتابچه راهنما برای کاربران لازم شد. کتابچه راهنمای برنامه نویسی یونیکس در 3 نوامبر 1971 منتشر شد. دستورات در قالب Man Page (Manual Page) ارائه شد که این قالب در سیستم عامل های opensource امروزی هم مورد استفاده قرار می گیرد. در این Man Page نحوه استفاده از ابزار، باگ ها و ارسال سوال کاربران به نویسنده قرار گرفته بود. بعد از اینکه سایر بخش‌های آزمایشگاه بل، کامپیوتر DEC PDP-11 را خریداری کردند آن‌ها نیز به جای سیستم عامل کامپیوتر DEC، یونیکس را اجرا کردند. نسخه 4 به طور گسترده در آزمایشگاه مورد استفاده قرار گرفت و یک گروه پشتیبانی یونیکس تشکیل شد که با رسمی کردن توزیع آن به بقای سیستم عامل کمک کرد.
در سال 1973 نسخه 4 یونیکس به زبان سطح بالاتر C بازنویسی شد. پیچیدگی سیستم عامل ایجاب می کرد که آن را به زبان اسمبلی بنویسند. تامپسون و ریچی آنقدر در یونیکس اولیه تأثیرگذار بودند که مک ایلروی تخمین زد که آنها در آن سال حدود صد هزار خط کد را نوشتند و رفع اشکال کردند و معتقد بودند که نام آن ها به یونیکس پیوست شده است.
سیستم عامل یونیکس برای اولین بار در کنفرانس Symposium (کنفرانس Symposium معتبرترین کنفرانس آکادمیک در مورد سیستم عامل هاست که توسط انجمن ACM برگزار می شد) در سال 1973 به طور رسمی به دنیای خارج ارائه شد. ریچی و تامپسون مقاله ای را ارائه کردند. این کنفرانس منجر به درخواست‌هایی برای سیستم عامل unics شد. اما به خاطر شکایتی که سازمان Bell داشت از ورود به بازارهای تجاری منع شد. کن تامپسون بی سر و صدا شروع به پاسخگویی به درخواست ها کرد و نوارها و دیسک هایی را ارسال کرد که هرکدام با یادداشتی با امضای “Love ,Ken” همراه بودند.
در سال 1973، AT&T نسخه 5 یونیکس را منتشر کرد و مجوز آن را به موسسات آموزشی داد و برای اولین بار نسخه 6 را در سال 1975 به شرکت ها ارائه کرد. در حالی که کاربران تجاری به دلیل هزینه 20,000 دلار آمریکا کم بودند. نسخه دوم، پرکاربردترین نسخه در اوایل دهه 1980 شد. هر کسی می توانست لایسنس سیستم عامل را خریداری کند اما شرایط بسیار محدود بود. کتابی با نام Lions’ Commentary  نسخه ششم به همراه Source Code به طور گسترده منتشر شد. این کتاب را می توانید از سایت آمازون هم خریداری کنید. این کتاب منجر به استفاده قابل توجهی از یونیکس به‌ عنوان یک نمونه آموزشی شد. اولین جلسه کاربران یونیکس در سال 1974 در نیویورک برگزار شد و چند نفر را به خود جذب کرد. AT&T بطور کامل از یونیکس پشتیبانی نمی کرد به همین خاطر حضور کاربرها در این جلسه ها از اهمیت ویژه ای برخوردار بود که بتواند تیم پشتیبانی را بسازد. این جلسه بعدها به سازمان USENIX تبدیل شد.

نسخه کتاب راهنمای یونیکس با نسخه سیستم عامل یونیکس یکسان بود. برای مثال کتاب “نسخه پنجم یونیکس” و “یونیکس نسخه 5” هر دو برای تعیین یک نسخه استفاده می شدند. برنامه نویسان آزمایشگاه‌های بل به «انتشار» سیستم‌عامل فکر نمی‌کردند؛ در عوض از روش توسعه مداوم Continuous development (این روش در Devops هم مورد استفاده قرار گرفت) استفاده کردند و گاهی نوارهایی را همراه با Patch های جدید (بدون تأیید وکلای AT&T) توزیع می‌کردند. برنامه نویسی سیستم عامل گسترش یافت و مفهوم pipe اضافه شد که منجر به برنامه نویسی یک پایه کد ماژولار و چرخه‌های توسعه سریعتر شد. pipe (|) مکانیزمی برای ارسال خروجی یک دستور به ورودی دستور دیگری می باشد. نسخه 5 و به خصوص نسخه 6 منجر به انبوهی از نسخه های مختلف یونیکس در داخل و خارج از آزمایشگاه Bell از جمله PWB/UNIX و اولین Unix تجاری (IS/1) شد.
یونیکس هنوز روی کامپیوتر DEC اجرا می‌شد. در سال 1977 آزمایشگاه‌های بل یک Interdata 8/32 را با هدف انتقال یونیکس به رایانه‌ای که تا حد امکان متفاوت از PDP-11 بود تهیه کرد و سیستم عامل را از ماشین مستقل‌ کرد. مدل 7/32 و مدل 8/32 مینی کامپیوتر های 32 بیتی بودند که توسط Perkin Elmer و پس از تصاحب Interdata Inc در سال 1973 معرفی شدند. کامپیوترهای Interdata بخاطر اینکه اولین مینی کامپیوترهای 32 بیتی زیر ده هزار دلار بودند معروف شدند. کمی بعد یونیکس به عنوان یک سیستم عامل مجازی سازی شده در یک hypervisor VM/370 در پرینستون اجرا شد.
در ماه می 1975، ARPA مقاله ایی با عنوان مزایای UNIX time-sharing system که چند قابلیت جالب را به عنوان یک مینی میزبان شبکه ARPA در RFC 681 ارائه می کند. time-sharing به معنی اشتراک گزاری منابع یک سیستم بین کاربران به طور همزمان با استفاده از برنامه نویسی multi task می باشد.

در سال 1978، UNIX/32V برای سیستم جدید VAX که در آن زمان DEC بود منتشر شد. در آن زمان، بیش از 600 ماشین یونیکس را  آماده کردند. نسخه 7 یونیکس، آخرین نسخه یونیکس تحقیقاتی در سال 1979 به طور گسترده منتشر شد. اولین نسخه‌های میکروکامپیوتری یونیکس و سیستم‌عامل‌های یونیکس مانند idris، Whitesmiths در اواخر دهه 1970 ظاهر شدند.

دهه 1980 :
Bell چندین نسخه از یونیکس را برای استفاده داخلی توسعه داد، مانند CB UNIX (با پشتیبانی از پایگاه‌های داده) و PWB/UNIX، که هدف آن گروه‌های بزرگی از برنامه‌نویسان است. در اوایل دهه 1980  از یونیکس بخاطر لایسنس ارزان در AT&T و جاهای دیگر استفاده کردند، دانشجویان هم که در دانشگاه با این سیستم عامل کار کردند بعد از فارغ التحصیل شدن هم به استفاده از این سیستم عامل در شرکت هایی که کار می کردند ادامه دادند. تا سال 1983 کمتر از 20000 خط کد تقریباً همه به زبان هسته یونیکس را تشکیل می‌دادند و بیش از 75 درصد آن به ماشین وابسته نبود. در آن سال یونیکس یا یک سیستم مشابه یونیکس برای حداقل پردازنده  و معماری مختلف از حدود 60 برند،در دسترس بود. BYTE اشاره کرد که شرکت‌های کامپیوتری «ممکن است از سیستم عامل های دیگر پشتیبانی کنند، اما پیاده‌سازی یونیکس همیشه در دسترس است» DEC و IBM از یونیکس به عنوان جایگزینی برای سیستم‌عامل‌های اختصاصی خود پشتیبانی کردند.
میکرو کامپیوتر Unix در سال 1980 به صورت تجاری در دسترس قرار گرفت،  مایکروسافت هم اولین یونیکس خود را برای میکروکامپیوترهای 16 بیتی به نام Xenix معرفی کرد.شرکت های دیگر شروع به ارائه نسخه های تجاری یونیکس برای مینی کامپیوترها خود کردند. بسیاری از این یونیکس های جدید از پایه System V تحت لایسنس AT&T برنامه نویسی شدند. بقیه بر اساس BSD بودند. یکی از توسعه دهندگان برجسته BSD، بیل جوی(برنامه نویس اصلی ویرایشگر VI)، در سال 1982 شرکت Sun Microsystems را تأسیس کرد و SunOS را ایجاد کرد.
AT&T سیستم UNIX را بر اساس نسخه 7 و PWB در سال 1981 ارائه کرد. AT&T به صدور لایسنس برای نسخه های قدیمی یونیکس ادامه داد. برای پایان دادن به سردرگمی بین تمام نسخه‌های داخلی متفاوت خود، AT&T آنها را در UNIX System V Release 1 ترکیب کرد و چند ویژگی مانند ویرایشگر vi و نرم افزارهای نوشته شده برای یونیکس در دانشگاه برکلی را در آن قرارداد.AT&T  از System III و System V پشتیبانی می کرد و گاهی اوقات به این سیستم ها USG Unix نیز می گفتند.در سال 1983، وزارت دادگستری ایالات متحده دومین پرونده خود را علیه AT&T حل و فصل کرد و باعث فروپاشی سیستم بل شد. این امر AT&T را از حکمی در سال 1956 که مانع تجاری سازی یونیکس توسط این شرکت شده بود، خلاص کرد. AT&T به سرعت Unix System V را به بازار معرفی کرد. رقابت تازه ایجاد شده تقریباً دوام طولانی مدت یونیکس را از بین برد، زیرا تبادل رایگان Source Code را متوقف کرد و منجر به پراکندگی و ناسازگاری شد. پروژه گنو در همان سال توسط ریچارد استالمن تأسیس شد.
از آنجایی که شرایط تجاری جدیدتر لایسنس یونیکس به اندازه نسخه های قدیمی یونیکس برای استفاده آکادمیک مطلوب نبود، محققان برکلی به توسعه BSD به عنوان جایگزینی برای UNIX System III و V UNIX System ادامه دادند.  یونیکس برای اولین بار در نسخه های  BSD با پوسته C یا C SHELL ظاهر شد.شاید مهمترین جنبه تلاش برنامه نویسان BSD افزودن کد شبکه TCP/IP به هسته اصلی یونیکس باشد. تلاش BSD چندین نسخه قابل توجه را تولید کرد که حاوی کد شبکه بودند: 4.1cBSD، 4.2BSD، 4.3BSD، 4.3BSD-Tahoe کد شبکه ای که در این نسخه ها یافت می شود، جد بسیاری از کدهای شبکه TCP/IP است که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، از جمله کدهایی که بعداً در System V UNIX AT&T و نسخه های اولیه مایکروسافت ویندوز منتشر شد. در این دوره، بسیاری انتظار داشتند که یونیکس، با قابلیت پرتابل، قابلیت‌های زیاد و پشتیبانی شرکت‌هایی مانند DEC و IBM، احتمالاً به یک سیستم عامل استاندارد صنعتی برای میکرو رایانه‌ها تبدیل شود. با استناد به کتابخانه نرم افزاری بسیار کوچکتر و پایه نصب شده آن نسبت به MS-DOS و IBM PC، این انتظار داشتند که مشتریان کامپیوترهای شخصی در شبکه های LAN  را به سیستم های چند کاربره یونیکس ترجیح دهند. مایکروسافت قصد داشت جانشین چند کاربره Xenix MS-DOS را بسازد؛ تا سال 1983 یک Altos 586 مبتنی بر Xenix با 512 کیلوبایت رم و 10 مگابایت هارد دیسک،  که 8000 دلار آمریکا هزینه داشت ارائه کرد. BYTE گزارش داد که Altos “برای کارهای متوسط و با توجه به عملکرد DEC VAX برای اکثر وظایفی که کاربر به طور معمول انجام می دهد مناسب است”، در حالی که رایانه های دیگر Sun و MASSCOMP بسیار گران تر بودند اما با VAX برابر بودند. این مجله اضافه کرد که PC/IX و Venix در رایانه شخصی IBM بهتر از venix در PDP-11/23 عمل کردند. uNETix، یک میکرو کامپیوتر تجاری Unix، اولین سیستم پنجره رنگی یونیکس را پیاده سازی کرد.

در سال 1986، Computerworld نوشت که “تا همین اواخر، تقریباً هیچکس یونیکس را برای پردازش داده مرتبط نمی کرد. سیستم عامل تقریباً منحصراً در محافل علمی و فنی وجود داشت . اما اکنون تقریباً به طور کامل به دلیل تلاش های شدید توسط AT&T برخی از مردم شروع به درک یونیکس به عنوان یک گزینه مناسب برای تاسیسات تجاری بزرگ کرده‌اند. یونیکس در سال 1981 از طریق Amdahl UTS به صورت تجاری برای Main Frame در دسترس قرار گرفت و اکنون IBM شروع به ارائه یونیکس به عنوان IX/370 و VM/IX کرد.
یونیکس علیرغم شهرت آکادمیک خود، InfoWorld در سال 1989 اظهار داشت: “تا همین اواخر، یونیکس چشم اندازهایی از تکنولوژی های ریشدار long-haird را به ذهن تداعی می کند که در لابراتوار R&D یا تحقیق و توسعه گیر کرده بود.” قدرت فزاینده ریز کامپیوترها در اواخر دهه 1980، و به ویژه معرفی Intel80386، 32 بیتی، باعث شد تا محبوبیت یونیکس برای برنامه های تجاری افزایش یابد. Xenix، ix/386 و دیگر سیستم‌های یونیکس رایانه شخصی و OS/2 از نظر شبکه، پشتیبانی چند کاربره، Multi Task بودن و سازگاری بیشتر،  با MS-DOS رقابت می‌کردند. آغاز نمایشگاه سالانه یونیکس اکسپو در نیویورک در سال 1984 نشان دهنده حضور تجاری رو به رشد یونیکس بود. در این مدت تعدادی از vendor ها از جمله Digital Equipment، Sun، Addamax و دیگران شروع به ساختن نسخه های قابل اعتماد یونیکس برای برنامه های کاربردی با امنیت بالا کردند که عمدتاً برای برنامه های نظامی و اجرای قانون طراحی شده بودند.

استانداردها و جنگ های یونیکس:
AT&T استانداردی به نام System V Interface Definition (SVID, 1985) ارائه داد و برای سیستم‌عامل‌ها الزامی کرد تا از System V استفاده کنند  و خود را براساس SystemV معرفی کنند. در سال 1984، چندین Vendor اروپایی کنسرسیوم X/Open را با هدف ایجاد سیستم های  Open Source  بر اساس یونیکس (و در نهایت SVID) تأسیس کردند. با این حال، یکی دیگر از تلاش‌های یکپارچه سازی، مشخصات POSIX IEEE (1988) بود که به‌عنوان یک API  طراحی شده بود که به آسانی بر روی هر دو پلتفرم BSD و System V پیاده‌سازی شد. در بهار 1988، AT&T استانداردسازی را یک قدم جلوتر برد. ابتدا، با SCO برای ادغام System V و Xenix در System V/386 همکاری کرد. سپس، به دنبال همکاری با Sun Microsystems برای ادغام System V، BSD/SunOS و Xenix در یک Unix واحد بود که تبدیل به System V Release 4 شد. AT&T و Sun، به عنوان یونیکس بین‌المللی (UI)، مستقل از X/Open عمل کردند و خشم Vendorهای دیگر را برانگیخت، که بنیاد نرم‌افزار Open Source شروع کرد تا روی یونیکس یکپارچه خود، OSF/1 کار کند و مرحله جدیدی از جنگ‌های یونیکس را آغاز کرد.

دهه 1990 :
جنگ‌های یونیکس تا دهه 1990 ادامه یافت، اما معلوم شد که کمتر از آنچه در ابتدا تصور می‌شد نبود، که AT&T و Sun پس از System V.4 راه خود را ادامه دادند، در حالی که برنامه OSF/1 عقب افتاد. تا سال 1993، اکثر Vendorهای تجاری، انواع یونیکس خود را تغییر دادند تا بر اساس System V با بسیاری از ویژگی های BSD اضافه شده باشد. ایجاد ابتکار Common Open Software Environment (COSE) در آن سال توسط افراد اصلی یونیکس، پایان بدنام ترین مرحله جنگ های یونیکس بود و به دنبال آن UI و OSF در سال 1994 ادغام شدند.و کار بر روی OSF/1 متوقف شد. در آن زمان تنها Vendor ی که از آن استفاده می کرد Digital Equipment Corporation بود که به توسعه خود ادامه داد و در اوایل سال 1995 محصول خود را به نام Digital UNIX تغییر نام داد.
در همین حال، دنیای BSD شاهد تحولات خاص خود بود. در سال 1991، گروهی از توسعه دهندگان BSD (دان سیلی، مایک کارلز، بیل جولیتز و ترنت هاین) دانشگاه کالیفرنیا را ترک کردند تا Berkeley Software Design, Inc. (BSDi) را تأسیس کنند که نسخه تجاری کاملاً کاربردی از BSD Unix را برای پلتفرم اینتل معرفی کردند. زمانی که AT&T از BSDi به دلیل نقض حق چاپ و اتهامات مختلف دیگر در رابطه با BSD شکایت کرد، با مشکل قانونی مواجه شدند. مدت کوتاهی پس از تأسیس، بیل جولیتز BSDi را ترک کرد تا توزیع 386BSD، جد نرم افزار رایگان FreeBSD، OpenBSD و NetBSD را دنبال کند.
مدت کوتاهی پس از تولید نسخه 4 UNIX System V، AT&T تمام حقوق خود را در UNIX به Novell فروخت. Novell نسخه خود، UnixWare را توسعه داد و NetWare خود را با UNIX System V Release 4 ادغام کرد. Novell سعی کرد از سیستم عامل خودش به عنوان یک ابزار بازاریابی علیه ویندوز NT استفاده کند، اما بازارهای اصلی آنها به طور قابل توجهی آسیب دیدند. در سال 1993، ناول تصمیم گرفت که علامت تجاری یونیکس و حقوق گواهینامه را به کنسرسیوم X/Open منتقل کند. در سال 1996، X/Open با OSF ادغام شد و گروه Open را ایجاد کرد. استانداردهای مختلف توسط گروه Open اکنون تعریف می کنند که چه چیزی یک سیستم عامل یونیکس است و چه چیزی نیست، کدهای توسعه یونیکس مثل لایسنس ها ،برنامه نویسی کد System V، توسط ناول به عملیات سانتا کروز فروخته شد. اینکه آیا ناول همچنین حق چاپ را فروخت یا نه بعداً موضوع دعوی قضایی خواهد شد. با پایان یافتن مشکلات حقوقی بین AT&T/Novell و دانشگاه کالیفرنیا، دانشگاه کالیفرنیا دو نسخه دیگر از BSD را قبل از انحلال گروه تحقیقاتی سیستم های کامپیوتری خود در سال 1995 انجام داد. نسل دوم سیستم های تجاری Unix را بر اساس BSD ارائه شد.
در سال 1997، اپل به دنبال یک پایه جدید برای سیستم عامل مکینتاش خود بود و NeXTSTEP، یک سیستم عامل توسعه یافته توسط NeXT را انتخاب کرد. سیستم عامل اصلی که مبتنی بر BSD و هسته  بود، پس از تصاحب اپل به داروین تغییر نام داد. استقرار داروین در Mac OS X، طبق بیانیه‌ای که یکی از کارمندان اپل در کنفرانس USENIX بیان کرد، آن را به پرکاربردترین سیستم مبتنی بر یونیکس در بازار رایانه‌های رومیزی تبدیل می‌کند.

در همین حال، یونیکس با استفاده از بخش هایی از پروژه گنو که از اواسط دهه 1980 در جریان بود، رقابت خود را با لینوکس که هسته آن بصورت copyleft پیاده سازی شده بود آغاز کرد. copyleft یک روش جامع برای تضمین آزادی نرم‌افزار و یا هر اثر دیگری است و همچنین ایجاب می‌کند که نسخه‌های تغییر و یا توسعه‌یافته آن برنامه نیز آزاد باشد. کار بر روی لینوکس در سال 1991 توسط لینوس توروالدز آغاز شده بود. در سال 1998، یک یادداشت محرمانه در مایکروسافت بیان کرد: “لینوکس در مسیری قرار دارد که در نهایت بازار یونیکس x86 را تصاحب کند” و همچنین پیش بینی کرد: “من معتقدم که لینوکس بیش از NT بزرگترین تهدید برای SCO  یا Santa Cruz Operation در آینده نزدیک خواهد بود.”

دهه 2000:
سال 2000، SCO کل کسب و کار و دارایی های یونیکس خود را به Caldera Systems فروخت که بعداً نام خود را به Group SCO تغییر داد. از بین بسیاری از انواع تجاری یونیکس که در دهه 1980 متولد شدند، تنها Solaris، HP-UX و AIX هنوز در بازار عملکرد نسبتاً خوبی داشتند، از این میان، سولاریس بیشترین سهم بازار را در سال 2005 داشت.
در سال 2003، گروه SCO اقدام قانونی را علیه کاربران و فروشندگان مختلف لینوکس آغاز کرد. SCO ادعا کرده بود که لینوکس حق copyright که حاوی کد یونیکس متعلق به SCO است  را رعایت نکرده است. اتهامات دیگر شامل نقض قوانین تجاری توسط IBM یا نقض قرارداد توسط مشتریان سابق سانتا کروز بود که  آن زمان به لینوکس روی آورده بودند. با این حال، ناول ادعای SCO مبنی بر داشتن copyright بر اساس Source Unix را  رد کرد. در 10 آگوست 2007، بخش عمده‌ای از پرونده به نفع ناول شد. دادگاه همچنین حکم داد که “SCO موظف است معافیت ناول از ادعاهای SCO علیه IBM و Sequent را به رسمیت بشناسد”. پس از این حکم، ناول اعلام کرد که هیچ علاقه ای به شکایت از مشتریان در مورد یونیکس ندارد و اظهار داشت: “ما معتقد نیستیم که یونیکس در لینوکس وجود داشته باشد”.
در 30 مارس 2010، پس از محاکمه هیئت منصفه، Novell، مالک حق چاپ UNIX و UnixWare شد.
در سال 2005، Sun Microsystems بخش عمده ای از کد سیستم سولاریس خود را بر اساس UNIX System V Release 4 در یک پروژه Open Source به نام OpenSolaris منتشر کرد. فن آوری های جدید سیستم عامل Sun، به ویژه سیستم فایل ZFS، ابتدا به عنوان کد Open Source از طریق پروژه OpenSolaris منتشر شد. بلافاصله پس از آن، OpenSolaris چندین توزیع غیر Sun را ایجاد کرد. در سال 2010، پس از اینکه Oracle Sun را تصاحب کرد، OpenSolaris رسما متوقف شد، اما توسعه مشتقات ادامه یافت.
از اوایل دهه 2000، لینوکس پیشروتر از سیستم عامل یونیکس شد،  بجز سیستم عامل یونیکسی Mac OS سایر سیستم عامل های یونیکسی در بخش ناچیزی از بازار سهم دارند.
 در سال 2022  سیستم عامل های یونیکسی مثل BSD ها در برخی از سازمان ها مثل راه آهن کشور عزیزیمان ایران مورد استفاده قرار گرفته است.

تاریخچه لینوکس :

لینوکس در سال 1991 به عنوان یک پروژه شخصی توسط دانشجوی فنلاندی لینوس توروالدز آغاز شد ایجاد یک kernel os رایگان جدید. هسته رایگان مورد توجه برنامه نویسان قرار گرفت و در طول تاریخ دستخوش تغییرات بسیار زیادی شد که امروزه با توزیع های بسیار زیادی از لینوکس روبرو هستیم.

از زمان انتشار اولیه Source Code در سال 1991، نسخه 4.15 از تعداد کمی فایل با زبان C بود در سال 2018 با بیش از 23.3 میلیون خط کد تحت مجوز GNU General Public License v2 رشد کرده است.

در سال 1983، ریچارد استالمن پروژه گنو را با هدف ایجاد یک سیستم عامل رایگان شبیه به یونیکس آغاز کرد. به عنوان بخشی از این کار، او GNU General Public License (GPL) را نوشت.

در اوایل دهه 1990، تقریباً به اندازه کافی نرم افزار موجود برای ایجاد یک سیستم عامل کامل وجود داشت. با این حال، هسته گنو، به نام Hurd ، نتوانست تلاش کافی برای توسعه را به خود جلب کند، و گنو ناقص باقی ماند.  

در سال 1985، اینتل 80386 را منتشر کرد، اولین ریزپردازنده x86 با یک مجموعه دستورالعمل 32 بیتی. x86 خانواده‌ای از معماری‌های مجموعه ای از دستورالعمل هاست که در ابتدا توسط اینتل بر اساس ریزپردازنده اینتل 8086 و نوع 8088 آن توسعه یافت. 8086 در سال 1978 به عنوان یک توسعه کامل 16 بیتی ریزپردازنده 8 بیتی 8080 اینتل معرفی شد، با تقسیم بندی حافظه به عنوان راه حلی برای آدرس دهی حافظه ای بیشتر از آنچه که با یک آدرس 16 بیتی ساده پوشش داده شود. اصطلاح “x86” به این دلیل به وجود آمد که نام چندین جانشین پردازنده 8086 اینتل به “86” ختم می شود، از جمله پردازنده های 80186، 80286، 80386 و 80486.

در سال 1987، MINIX، یک سیستم مشابه یونیکس که برای استفاده آکادمیک در نظر گرفته شده بود، توسط اندرو اس  تاننباوم برای نمونه ای از اصول ارائه شده در کتاب درسی او، سیستم های عامل: طراحی و پیاده سازی، منتشر شد.

در حالی که Source Code برای سیستم در دسترس بود، اما تغییر و توزیع مجدد به سختی انجام می شد. علاوه بر این، طراحی 16 بیتی MINIX به خوبی با ویژگی های 32 بیتی معماری ارزان و محبوب اینتل 386 برای رایانه های شخصی سازگار نبود. در اوایل دهه نود، یک سیستم عامل تجاری یونیکس برای رایانه های شخصی Intel 386 برای کاربران خصوصی بسیار گران بود.

این عوامل و فقدان یک kernel  آزاد و مورد تایید، انگیزه ای برای شروع پروژه لینوس توروالدز ایجاد کرد. او گفته است که اگر هسته‌های GNU Hurd یا 386BSD در آن زمان در دسترس بودند، احتمالاً خودش Kernel را نمی‌نوشت.

ایجاد لینوکس:

در سال 1991، لینوس توروالدز در حین تحصیل در رشته علوم کامپیوتر در دانشگاه هلسینکی، پروژه ای را آغاز کرد که بعداً به هسته لینوکس تبدیل شد. او این برنامه را به طور خاص برای سخت افزاری که استفاده می کرد و مستقل از یک سیستم عامل نوشت، زیرا می خواست از عملکردهای رایانه شخصی جدید خود با پردازنده 80386 استفاده کند.

توسعه بر روی MINIX با استفاده از کامپایلر GNU C انجام شد. همانطور که توروالدز در کتاب خود just for fun نوشت، او در نهایت به نوشتن یک هسته سیستم عامل پایان داد. در 25 اوت 1991، او (در سن 21 سالگی) این سیستم را در یک پست Usenet به گروه خبری “comp.os.minix” اعلام کرد. Usenet یک سیستم بحث و گفتگوی توزیع شده در سراسر جهان است که بر روی کامپیوترها موجود بود.

متن پست لینوس توروالدز:

Hello everybody out there using minix –

I’m doing a (free) operating system (just a hobby, won’t be big and professional like gnu) for 386(486) AT clones. This has been brewing since april, and is starting to get ready. I’d like any feedback on things people like/dislike in minix, as my OS resembles it somewhat (same physical layout of the file-system (due to practical reasons) among other things).

I’ve currently ported bash(1.08) and gcc(1.40), and things seem to work. This implies that I’ll get something practical within a few months, and I’d like to know what features most people would want. Any suggestions are welcome, but I won’t promise I’ll implement them 🙂

Linus ([email protected])

1. Yes – it’s free of any minix code, and it has a multi-threaded fs. It is NOT portable (uses 386 task switching etc), and it probably never will support anything other than AT-harddisks, as that’s all I have 🙂 .

— Linus Torvalds

به گفته توروالدز، لینوکس در سال 1992 پس از نصب X Window System در لینوکس توسط Orest Zborowski به لینوکس اجازه داد برای اولین بار از رابط کاربری گرافیکی پشتیبانی کند، مورد توجه قرار گرفت.

 X Window System یک سیستم پنجره برای نمایش bitmap است که در سیستم عامل های مشابه یونیکس رایج است.

نامگذاری:

لینوس توروالدز می‌خواست اختراع خود را Freax بنامد، که از «Free»، «Freak» و «x» (به عنوان کنایه از یونیکس) بود. حدود نیم سال فایل ها را با نام «Freax» ذخیره کرد. توروالدز قبلاً نام “لینوکس” را در نظر گرفت، اما در ابتدا آن را بیش از حد خودخواهانه می دانست. به منظور تسهیل توسعه، فایل‌ها در سپتامبر 1991 در سرور FTP (ftp.funet.fi) FUNET آپلود شدند. Ari Lemmke در دانشگاه فناوری هلسینکی (HUT)، که یکی از مدیران برای سرور FTP در آن زمان بود، بعدها گفته بود فکر نمی کردم که “Freaks” نام خوبی باشد. بنابراین، بدون مشورت با توروالدز نام پروژه را «Linux» روی سرور گذاشت. بعداً توروالدز به “Linux” رضایت داد.

توروالدز برای نشان دادن نحوه تلفظ کلمه “لینوکس”، یک راهنمای صوتی تولید کرد که میتوانید این صدا را گوش کنید :

لینوکس تحت GNU GPL  :

توروالدز ابتدا هسته لینوکس را تحت مجوز خود منتشر کرد که محدودیتی برای فعالیت تجاری داشت. اولین نسخه از هسته لینوکس، لینوکس 0.01، شامل یک باینری از پوسته Bash گنو بود. توروالدز در «یادداشت‌های نسخه 0.01 لینوکس» برای اهمیت گنو می نویسد:

متأسفانه، یک هسته به خودی خود شما را به جایی نمی رساند. برای دریافت یک سیستم کارآمد، به یک پوسته، کامپایلر، یک کتابخانه و غیره نیاز دارید. اکثر ابزارهای مورد استفاده در لینوکس نرم افزار گنو هستند و copyleft هستند.

در سال 1992، او در نظر داشت که kernel تحت مجوز GNU General Public License منتشر شود. او اولین بار این تصمیم را در یادداشت های انتشار نسخه 0.12 اعلام کرد و در اواسط دسامبر 1992 نسخه 0.99 را با استفاده از GNU GPL منتشر کرد. توسعه دهندگان لینوکس و گنو تلاش کردند تا اجزای گنو را با لینوکس ادغام کنند تا یک سیستم عامل کاملاً کاربردی و رایگان بسازند. این اتفاق انقدر برای توروالدز لذت بخش بود که بیان کرد ” ساخت لینوکس GPLed قطعا بهترین کاری بود که من انجام دادم.”

در حدود سال 2000، توروالدز اعلام کرد هسته لینوکس از مجوز GPLv2 استفاده می کند. پس از سالها GPLv3 در سال 2007 منتشر شد. با این حال، توروالدز و اکثر توسعه دهندگان هسته تصمیم گرفتند مجوز جدید را اتخاذ نکنند.

بحث نامگذاری گنو/لینوکس:

در ژوئن 1994 در GNU’s Bulletins ، لینوکس به عنوان “کلون رایگان یونیکس” نامیده شد. پروژه دبیان شروع به نامگذاری محصول خود  با نام Debian GNU/Linux کرد. در می 1996، ریچارد استالمن ویرایشگر Emacs 19.31 را منتشر کرد که در آن نوع سیستم از Linux به Lignux تغییر نام داد. این املا به طور خاص به ترکیب گنو و لینوکس اشاره داشت، اما به نفع  « GNU/Linux » کنار گذاشته شد.  این نام واکنش های مختلفی را به همراه داشت. پروژه‌های گنو و دبیان از این نام استفاده می‌کنند، اگرچه اکثر مردم به سادگی از عبارت «Linux» برای اشاره به این ترکیب استفاده می‌کنند.

علامت رسمی:

توروالدز در سال 1996 اعلام کرد که یک نماد برای لینوکس وجود خواهد داشت، یک پنگوئن.  این به این دلیل بود که وقتی آنها می خواستند نماد انتخاب کنند، توروالدز گفت که در بازدید از باغ وحش و آکواریوم ملی در کانبرا، استرالیا توسط یک پنگوئن کوچک (Eudyptula minor) گاز گرفته شده است. لری یوینگ پیش نویس اصلی نماد معروف امروزی را بر اساس این توصیف ارائه کرد.

نام Tux توسط جیمز هیوز به عنوان مشتقی از یونیکس توروالدز پیشنهاد شد، همراه با مخفف tuxedo ، نوعی کت و شلوار با رنگی شبیه به رنگ پنگوئن.

توسعه جدید:

 انجمن لینوکس:

بزرگترین بخش کار روی لینوکس توسط جامعه انجام می شود هزاران برنامه نویس در سراسر جهان که از لینوکس استفاده می کنند یشنهادی خود را برای نگهداران لینوکس ارسال می کنند. شرکت‌های مختلف نه تنها در توسعه هسته‌ها، بلکه در نوشتن بدنه نرم‌افزارهای کمکی که با لینوکس توزیع می‌شوند نیز کمک کرده‌اند. این هم توسط پروژه های سازماندهی شده مانند دبیان و هم توسط پروژه هایی که مستقیماً با شرکت هایی مانند فدورا و openSUSE مرتبط هستند منتشر می شود. اعضای پروژه های مربوطه در کنفرانس ها و نمایشگاه های مختلف برای تبادل نظر با یکدیگر ملاقات می کنند. یکی از بزرگترین این نمایشگاه ها Linux Tag در آلمان است که سالانه حدود 10000 نفر در آن گرد هم می آیند تا درباره لینوکس و پروژه های مرتبط با آن بحث کنند.

Open Source Development Lab and Linux Foundation:

The Open Source Development Lab (OSDL) یا آزمایشگاه توسعه منبع باز در سال 2000 ایجاد شد و یک سازمان غیرانتفاعی مستقل است که هدف بهینه سازی لینوکس را برای  مراکز داده  دنبال می کند. توروالدز به طور تمام وقت از طرف OSDL کار می کرد و هسته های لینوکس را توسعه می داد. در 22 ژانویه 2007، OSDL و Free Standards Group ادغام شدند و بنیاد لینوکس را تشکیل دادند و تمرکز خود را به ارتقای لینوکس در رقابت با مایکروسافت ویندوز محدود کردند. از سال 2015، توروالدز در بنیاد لینوکس به عنوان یک همکار باقی می ماند.

شرکت ها:

با وجود رایگان بودن در دسترس بودن، شرکت ها از لینوکس سود می برند. این شرکت ها، که بسیاری از آنها همچنین اعضای بنیاد لینوکس هستند، منابع قابل توجهی را برای پیشرفت و توسعه لینوکس سرمایه گذاری می کنند تا آن را برای حوزه های مختلف کاربردی مناسب کنند. این شامل کمک های مالی سخت افزاری برای توسعه دهندگان ، کمک های نقدی برای افرادی که نرم افزار لینوکس را توسعه می دهند و استخدام برنامه نویسان لینوکس در شرکت می باشد. برخی از نمونه‌ها عبارتند از Dell، IBM و Hewlett-Packard که لینوکس را بر روی سرورهای خود تأیید می‌کنند، استفاده می‌کنند و می‌فروشند،  Red Hat (اکنون بخشی از IBM) و SUSE که توزیع‌های سازمانی خود را حفظ می‌کنند.

محیط های دسکتاپ:

KDE اولین محیط دسکتاپ پیشرفته (نسخه 1.0 منتشر شده در جولای 1998) بود، اما به دلیل استفاده از کیت ابزار اختصاصی در آن زمان، بحث برانگیز بود. گنوم به عنوان یک جایگزین به دلیل سوالات مربوط به مجوز توسعه داده شد.این دو از جعبه ابزار زیربنایی متفاوتی استفاده می‌کنند و بنابراین شامل برنامه‌نویسی متفاوتی می‌شوند و توسط دو گروه مختلف، KDE e.V غیرانتفاعی آلمانی و بنیاد غیرانتفاعی GNOME ایالات متحده حمایت می‌شوند.

در آوریل 2007، یک روزنامه نگار تخمین زد که KDE ، 65% از سهم بازار در مقابلGNOME ، 26% را در اختیار داشت. در ژانویه 2008، KDE 4 با اشکالات فراوان پیش از موعد منتشر شد و برخی از کاربران را به سمت گنوم سوق داد. گنوم 3، که در آوریل 2011 منتشر شد، توسط لینوس توروالدز به دلیل تغییرات طراحی بحث برانگیز آن، معروف به “مشکلات نامقدس” نامیده شد.

نارضایتی از GNOME 3 منجر به یک دسکتاپ به نام Cinnamon شد که عمدتاً توسط توسعه‌دهنده لینوکس Mint، Clement LeFebvre توسعه داده شد و این محیط دسکتاپ سنتی تر را با پیشرفت های حاشیه ای بازیابی می کند.

توزیع نسبتاً خوب، اوبونتو، رابط کاربری دیگری به نام Unity را طراحی کرد (و در ژوئن 2011 منتشر کرد) که به شدت با محیط دسکتاپ معمولی متفاوت است و به دلیل داشتن نقص‌های مختلف و عدم قابلیت پیکربندی مورد انتقاد قرار گرفته است. با این حال، نسخه تلفن هوشمند و تبلت اوبونتو و رابط Unity آن توسط Canonical Ltd در ژانویه 2013 معرفی شد. در آوریل 2017، Canonical پروژه Ubuntu Touch مبتنی بر تلفن را به طور کامل لغو کرد تا بر پروژه‌های IOT مانند Ubuntu Core تمرکز کند. در آوریل 2018، Canonical Unity را کنار گذاشت و شروع به استفاده از GNOME برای نسخه‌های اوبونتو از 18.04 به بعد کرد.

لینوکس منسوخ شده:

در سال 1992، اندرو اس. تاننباوم، دانشمند کامپیوتر شناخته شده و برنامه نویس سیستم میکروکرنل Minix، مقاله ای در Usenet در گروه خبری comp.os.minix با عنوان “لینوکس منسوخ است” نوشت که آغاز یک کتاب معروف بود. بحث در مورد ساختار هسته لینوکس. از جمله مهم ترین انتقادات این بود که:

• عدم ماژولار بودن Kernel
• قدیمی بودن Kernel
• عدم پرتابل بودن Kernel به دلیل استفاده از ویژگی های انحصاری پردازنده 386 اینتل.
• هیچ کنترل دقیقی از Source Code توسط هیچ فردی وجود نداشت.
• استفاده از ویزگی های بی فایده در Kernel

پیش‌بینی تننبام مبنی بر اینکه لینوکس ظرف چند سال منسوخ می‌شود و گنو Hurd (که او آن را مدرن‌تر می‌دانست) جایگزین می‌شود، نادرست بود چون لینوکس بر تمام پلتفرم ها قابل نصب است و مدل توسعه Open آن منجر به سرعت مثال زدنی در توسعه شده است.  در می 2004، Tanenbaum برنامه نویس سیستم میکروکرنل Minix  ادعای Kenneth Brown که توروالدز به‌طور غیرقانونی از کد MINIX کپی کرده است. رد کرد. Kenneth Brown یک نویسنده آمریکایی است او بیشتر بخاطر متهم کردن لینوکس و نرم افزار های Open Source شناخته می شود. ادعاهای Kenneth Brown در مقاله های مختلف توسط مایکروسافت و Tanenbaum رد شد.

پاسخ  Tanenbaumدر ادعای Kenneth Brown این بود:

Brown می خواست در مورد موضوع مالکیت لینوکس ادامه دهد، اما سعی می کرد به من نگوید هدف واقعی او چیست، بنابراین سوالات خود را خیلی خوب بیان نکرد. او از من پرسید که آیا فکر می‌کنم linus torvalds لینوکس را نوشته است؟  من گفتم که تا جایی که می دانم، Linus تمام کرنل را خودش نوشته است، اما پس از انتشار، افراد دیگری شروع به بهبود کرنل کردند، که در ابتدا بسیار ابتدایی بود، و نرم‌افزار جدیدی را به سیستم اضافه کردند . سپس او سوالاتی با تمرکز بر Minix پرسید مانند: “آیا او قطعات Minix را بدون اجازه دزدیده است.” به او گفتم که Minix به وضوح از بسیاری جهات، از طرح‌بندی سیستم فایل گرفته تا نام‌های source tree ، تأثیر زیادی بر لینوکس داشته است، اما فکر نمی کنم Linus از هیچ کد من استفاده کرده باشد.

رقابت و همکاری مایکروسافت:

اگرچه توروالدز گفته است که احساس تهدید مایکروسافت توسط لینوکس در گذشته هیچ پیامدی برای او نداشته است، با این حال مایکروسافت و لینوکس بین سال های 1997 تا 2001 چندین تعامل متضاد داشتند. این برای اولین بار در سال 1998 کاملاً مشخص شد، زمانی که اولین بار سند هالووین توسط اریک اس. ریموند به نمایش گذاشته شد.  اسناد هالووین شامل مجموعه‌ای از یادداشت‌های محرمانه مایکروسافت در مورد استراتژی‌های بالقوه مربوط به نرم‌افزار آزاد، نرم‌افزار متن‌باز، و به‌ویژه لینوکس و مجموعه‌ای از پاسخ‌های رسانه‌ای به این یادداشت‌ها است.

رقابت در آغاز سال 2004 وارد مرحله جدیدی شد، زمانی که مایکروسافت نتایج حاصل از مطالعات موردی مشتریان را در ارزیابی استفاده از ویندوز در مقابل لینوکس تحت نام «دریافت حقایق» در صفحه وب خود منتشر کرد. بر اساس پرس و جوها، تحلیلگران تحقیقاتی و برخی تحقیقات حمایت شده از مایکروسافت، مطالعات موردی ادعا کردند که استفاده سازمانی از لینوکس بر روی سرورها از نظر قابلیت اطمینان، امنیت و هزینه کل مالکیت در مقابل با استفاده از ویندوز به طور نامطلوبی  است.

در پاسخ، توزیع‌کنندگان تجاری لینوکس مطالعات، نظرسنجی‌ها و گواهی‌های خود را برای مقابله با کمپین مایکروسافت ارائه کردند.

کمپین مبتنی بر وب Novell در پایان سال 2004 تحت عنوان “Unbending the truth” به دنبال تشریح مزایا و همچنین از بین بردن تعهدات قانونی گسترده استقرار لینوکس بود (مخصوصاً در پرونده SCO علیه IBM).  ناول در بسیاری از موارد به مطالعات مایکروسافت اشاره کرد. IBM همچنین مجموعه ای از مطالعات را تحت عنوان “لینوکس در مزیت رقابتی IBM” منتشر کرد تا دوباره کمپین مایکروسافت را به چالش بکشد. Red Hat کمپینی به نام «حقیقت اتفاق می‌افتد» داشت که به جای تبلیغ محصول درمورد عملکرد محصول خودش صحبت کند.

در پاییز سال 2006، ناول و مایکروسافت توافقنامه ای را برای همکاری در زمینه قابلیت همکاری نرم افزار و حفاظت از حق ثبت اختراع اعلام کردند. در جولای 2009، مایکروسافت 22000 خط Source Code را تحت مجوز GPLV2 به هسته لینوکس داد. از این به عنوان “یک حرکت تاریخی” و به عنوان نشانه احتمالی بهبود نگرش شرکتی مایکروسافت نسبت به لینوکس و نرم‌افزار متن‌باز یاد می‌شود.

پروژه Windows Azure در سال 2008 اعلام شد و به Microsoft Azure تغییر نام داد. لینوکس را به عنوان بخشی از مجموعه نرم افزارهای مبتنی بر سرور خود در بر می گیرد. در آگوست 2018، SUSE یک هسته لینوکس را ایجاد کرد که به طور خاص برای برنامه‌های رایانش ابری تحت پروژه Microsoft Azure طراحی شده بود. یکی از نمایندگان مایکروسافت در مورد port کرنل گفت: “هسته جدید تنظیم شده با Azure به مشتریان اجازه می دهد تا به سرعت از خدمات جدید Azure مانند شبکه سازی شتاب دهنده با SR-IOV استفاده کنند.”

 در سال‌های اخیر، توروالدز نگرش خنثی تا دوستانه خود را نسبت به مایکروسافت پس از استقبال جدید این شرکت از نرم‌افزار منبع باز و همکاری با جامعه لینوکس ابراز کرده است . توروالدز در مصاحبه با ZDNet گفت. “امروز، آنها در واقع بسیار دوستانه‌تر هستند. من با مهندسان مایکروسافت در کنفرانس‌های مختلف صحبت می‌کنم، و احساس می‌کنم، بله، آنها تغییر کرده‌اند، و مهندسان خوشحال هستند. و آنها واقعاً از کار کردن روی لینوکس خوشحال هستند. بنابراین من کاملاً همه چیزهای ضد مایکروسافت را رد کرد.

حق علامت تجاری:

در سال های 1994 و 1995، چندین نفر از کشورهای مختلف اقدام به ثبت نام “لینوکس” به عنوان یک علامت تجاری کردند. پس از آن درخواست هایی برای پرداخت حق امتیاز به چندین شرکت لینوکس صادر شد، مرحله ای که بسیاری از توسعه دهندگان و کاربران لینوکس با آن موافقت نکردند. لینوس توروالدز با کمک لینوکس اینترنشنال، این شرکت‌ها را تحت فشار قرار داد و نام تجاری را به لینوکس اینترنشنال منتقل کرد. حفاظت از علامت تجاری بعداً توسط یک بنیاد اختصاصی به نام مؤسسه غیرانتفاعی The Linux Mark انجام شد. در سال 2000، لینوس توروالدز قوانین اساسی برای واگذاری مجوزها را مشخص کرد. این بدان معناست که هر کسی که محصول یا خدماتی را با نام لینوکس ارائه می دهد باید مجوز آن را داشته باشد که می تواند از طریق یک خرید منحصر به فرد به دست آید. در ژوئن 2005، بحث و جدل جدیدی بر سر استفاده از حق امتیاز حاصل از استفاده از علامت تجاری لینوکس ایجاد شد. موسسه The Linux Mark که نماینده حقوق لینوس توروالدز است، افزایش قیمت را از 500 به 5000 دلار برای استفاده از این نام اعلام کرد. این مرحله برای پوشش هزینه های فزاینده حمایت از علامت تجاری مورد نیاز بود. در پاسخ به این افزایش، جامعه ناراضی شد، به همین دلیل است که لینوس توروالدز در 21 اوت 2005 اعلامیه ای را برای رفع سوء تفاهم ها اعلام کرد. او در یک ایمیل وضعیت فعلی و همچنین پیشینه را به تفصیل توضیح داد و همچنین به این سوال پرداخت که چه کسی باید هزینه های مجوز را بپردازد، بخشی از توضیح لینوس توروالدز را در زیر مشاهده می کنید:

و بیایید تکرار کنیم: کسی که نمی‌خواهد نام لینوکس خود را حفظ کند، هرگز مجوز نمیگیرد. شما می توانید هر چیزی را “MyLinux” بنامید، اما نقطه ضعف این است که ممکن است شخص دیگری که مجوز گرفته باشد از شما شکایت کند و نامه توقف برای شما ارسال شود.

موسسه The Linux Mark از آن زمان شروع به ارائه مجوز فرعی رایگان و دائمی در سراسر جهان کرده است.

شرح وقایع بترتیب زمانی:

1991: هسته لینوکس در 25 اوت توسط دانشجوی 21 ساله فنلاندی لینوس بندیکت توروالدز به طور عمومی اعلام شد. نسخه 0.01 در 17 سپتامبر به صورت عمومی منتشر شد.

1992: هسته لینوکس تحت GNU GPL مجدداً مجوز گرفت. اولین توزیع های لینوکس ایجاد شد.

1993: بیش از 100 توسعه دهنده بر روی هسته لینوکس کار می کنند. با کمک آنها، هسته با محیط گنو تطبیق داده می شود، که طیف وسیعی از انواع برنامه ها را برای لینوکس ایجاد می شود. قدیمی ترین توزیع فعلی لینوکس، Slackware، برای اولین بار منتشر شد. بعداً در همان سال، پروژه دبیان تأسیس شد.

1994: توروالدز تمام اجزای هسته به طور کامل بالغ شده دید: او نسخه 1.0 لینوکس را منتشر کرد. پروژه XFree86 دارای یک رابط کاربری گرافیکی (GUI) است. سازندگان توزیع لینوکس تجاری Red Hat و SUSE نسخه 1.0 توزیع لینوکس خود را منتشر می کنند.

1995: لینوکس برروی DEC Alpha و Sun SPARC نصب شد. در طول سال های بعد به تعداد بیشتری از پلتفرم ها نصب می شود.

1996: نسخه 2.0 هسته لینوکس منتشر شد. هسته اکنون می تواند چندین پردازنده را به طور همزمان با استفاده از چند پردازش متقارن (SMP) کار کند و در نتیجه جایگزینی جدی برای بسیاری از شرکت ها می شود.

1998: بسیاری از شرکت های بزرگ مانند IBM،  Compaq و Oracle پشتیبانی خود را از لینوکس اعلام کردند.  به علاوه گروهی از برنامه نویسان شروع به توسعه رابط کاربری گرافیکی KDE می کنند.

1999 : گروهی از توسعه دهندگان کار بر روی محیط گرافیکی GNOME را آغاز کردند که قرار بود جایگزینی رایگان برای KDE شود، که در آن زمان به جعبه ابزار اختصاصی Qt وابسته بود. در طول سال IBM یک پروژه گسترده را برای پشتیبانی از لینوکس اعلام می کند. نسخه 2.2 هسته لینوکس منتشر شد.

2000: Dell اعلام کرد که اکنون ارائه‌دهنده شماره 2 سیستم‌های مبتنی بر لینوکس در سراسر جهان و اولین سازنده بزرگی است که لینوکس را در سراسر خط تولید کامل خود ارائه می‌کند.

2001: نسخه 2.4 هسته لینوکس منتشر شد.

2002: رسانه ها گزارش دادند که “مایکروسافت Dell Linux را کشت”

2003: نسخه 2.6 هسته لینوکس منتشر شد.

2004: تیم XFree86 از هم جدا شد و به بدنه استاندارد X موجود پیوست تا بنیاد X.Org را تشکیل دهد که منجر به توسعه سریعتر سرور X برای لینوکس می شود.

2005: پروژه openSUSE توزیع رایگان را از جامعه Novell آغاز کرد. همچنین پروژه OpenOffice.org نسخه 2.0 را معرفی می کند که سپس از استانداردهای OASIS OpenDocument پشتیبانی می کند.

2006: اوراکل توزیع خود را از Red Hat Enterprise Linux منتشر کرد. ناول و مایکروسافت برای همکاری بهتر و حفاظت  متقابل همکاری خود را اعلام کردند.

2007: دل شروع به توزیع لپ تاپ هایی کرد که اوبونتو از قبل روی آنها نصب شده بود.

2009: ارزش بازار Red Hat برابر با Sun است که به عنوان لحظه ای نمادین برای “اقتصاد مبتنی بر لینوکس” تفسیر می شود.  2011: نسخه 3.0 هسته لینوکس منتشر شد.

2012: مجموع درآمد بازار سرور لینوکس از بقیه بازار یونیکس بیشتر شد.

2013: اندروید مبتنی بر لینوکس گوگل 75 درصد از سهم بازار گوشی‌های هوشمند را از نظر تعداد تلفن‌های ارسال شده به خود اختصاص داد.

2014: اوبونتو ادعای 22000000 کاربر دارد.

2015: نسخه 4.0 هسته لینوکس منتشر شد.

2019: نسخه 5.0 هسته لینوکس منتشر شد.