- شرح درس
- آزمون
- تمرين
- کارگاه و دوره مرتبط
کاربرد دستور ping در لینوکس
پینگ ابزاری است که به ادمین شبکه کمک می کند تا در دسترس بودن مقصد را بررسی کند. این ابزار در تمام سیستم عامل ها و دستگاه های شبکه در دسترس است. ادمین می تواند با استفاده از دستور ping آدرس ip کارت شبکه خود را پینگ کند تا از صحت عملکرد تنظیمات شبکه در سیستم عامل خود اطمینان حاصل کند.
ابزار ping با استفاده از پروتکل ICMP پیامی را به سمت مقصد ارسال می کند که به آن echo request گفته می شود. مقصد نیز در پاسخ به echo request دریافتی، پیام echo reply را بر می گرداند. با دستور ping از پروتکل ICMP می توانید اطلاعات زیر را درباره کامپیوتر موردنظرتان دریافت کنید:
۱. شماره یک در تصویر بالا خطاها را نمایش می دهد.
۲. در شماره دو تصویر بالا تعداد بسته های ICMP به مقصد رسیده یا از دست رفته را نمایش می دهد.
۳. در شماره سه تصویر بالا خلاصه ای از نتایج حداقل، حداکثر، میانگین زمان رفت و برگشت بسته را گزارش می دهد.
در سیستم عامل لینوکس مقصدی را ping کنید به صورت مداوم echo reply دریافت می کنید تا زمانی که دستور توقف (ctrl+c) آن از طرف ادمین شبکه داده شود. ping در ترمینال سیستم عامل استفاده می شود.
۱. در شماره یک از تصویر بالا ابزار پینگ با استفاده از دستور ping فراخوانی شده است.
۲. در شماره دو از تصویر بالا آدرس آی پی مقصد که قرار است اتصال آن به شبکه بررسی شود وارد شده است.
۳. در شماره سه از تصویر بالا فیلد icmp_seq شماره ترتیب پیام ping ارسالی را نشان می دهد. همانطور که در تصویر مشخص است بعد ارسال پانزدهمین پیام پینگ، با استفاده از کلیدهای ترکیبی Ctrl+C به ارسال آنها پایان داده شده است.
۴. شماره چهار از تصویر بالا عدد TTL (Time To Live) را نشان می دهد. TTL یکی از فیلدهای هدر پروتکل IP است که برای جلوگیری از قرار گرفتن بسته (Packet) در حلقه (Loop) بین روترها، در سرآیند (Header) آی پی ثبت می شود.
۵. شماره پنج از تصویر بالا زمان دریافت پاسخ ping از مقصد را بر حسب میلی ثانیه نشان می دهد.
۶. شماره شش از تصویر بالا تعداد پیام های echo Request ارسالی به سمت مقصد را نشان می دهد.
۷. در شماره هفت از تصویر بالا تعداد پیام های echo Reply دریافت شده توسط ارسال کننده پیام ping نمایش داده شده است.
۸. در شماره هشت از تصویر بالا تعداد پیام های ping بی پاسخ نمایش داده شده است.
۹. شماره نه از تصویر بالا مجموع زمان ارسال اولین Echo Request تا دریافت آخرین Echo Reply را نشان می دهد.
معرفی آپشن های دستور Ping
ping مثل دیگر دستورها و ابزارهای لینوکس، شامل آپشن های مختلفی است. الان می خواهیم به مهمترین آپشن های این دستور بپردازیم.
شماره یک از تصویر بالا: اگر بخواهید پیام ping از ظریق پروتکل IP نسخه ۴ برای آدرس ip موردنظر ارسال شود از آپشن ۴- استفاده کنید.
شماره یک در تصویر بالا به تعداد پیام های ping که قرار است برای آدرس 8.8.8.8 ارسال شود اشاره می کند. بصورت پیشفرض تعداد پیام های ping ارسالی در لینوکس نامحدود است. اما برای تغییر در تعداد بسته های echo request ارسالی می توانید از آپشن c- استفاده کنید. در شماره دو از تصویر بالا بعد از c- تعداد دفعات echo request ارسالی معین شده است. در اینجا 6 بار پیام ping برای آدرس 8.8.8.8 ارسال شده است.
شماره یک در تصویر بالا به آپشن مربوط به تنظیم حداکثر زمان انتظار برای دریافت پاسخ (echo reply) به پیام پینگ ارسالی اشاره می کند. بصورت پیشفرض مدت زمان انتظار برای دریافت پاسخ در لینوکس برابر با 1 ثانیه است. بنابراین با آپشن i- در دستور ping می توانید زمان انتظار دریافت پاسخ پینگ را بر اساس تایم موردنظرتان تعیین کنید. شماره دو در تصویر بالا نشان می دهد این تایم روی 2 ثانیه تنظیم شده است.
شماره یک در تصویر بالا نشان می دهد در سیستم هایی لینوکسی که چند کارت شبکه دارند می توانید با آپشن I- به لینوکس بگویید پیام ping را از کدام کارت شبکه به بیرون ارسال کند. همانطور که می بینید در شماره 2 از تصویر بالا، کارت شبکه wlp0s20f3 برای ارسال ترافیک پینگ به شبکه انتخاب شده است.
اندازه پیشفرض پیام echo request در لینوکس برابر با 56 بایت است. شماره یک در تصویر بالا به آپشن s- در دستور ping اشاره می کند که می توان با استفاده از آن اندازه پیام پینگ را افزایش یا کاهش داد. در شماره 2 از تصویر بالا اندازه پیام ارسالی برابر با 60 بایت تعیین شده است.
با استفاده از آپشن t- در دستور ping می توان عدد TTL را تغییر داد. ttl فیلدی 8 بیتی است در هدر پروتکل ip که مقدار دسیمال آن از 0 تا 255 است. کاربرد این فیلد برای جلوگیری از گیر افتادن بسته آی پی و دست به دست شدن بین روترهاست. ttl باعث می شود در صورت وجود Loop در شبکه مسیریابی، تا همیشه در شبکه نچرخد و پهنای باند را اشغال نکند و باعث گرسنگی پهنای باند (Bandwidth Starvation) برای سایر ترافیک های شبکه نشود. روترها وقتی می خواهند بسته آی پی را از خود عبور دهند عدد ttl را منهای یک می کنند؛ بنابراین بسته نهایت می تواند از 255 روتر در شبکه عبور کند و روتر آخر از عبور بسته جلوگیری می کند.
شماره یک در تصویر بالا به آپشن t- از دستور ping در لینوکس اشاره می کند.
شماره دو در تصویر بالا عدد ttl را نشان می دهد که 100 تعیین شده است.
شماره سه در تصویر بالا مقدار ttl بسته echo reply دریافتی را نشان می دهد.
کاربرد دستور traceroute در لینوکس
هر مقصدی در شبکه دارای مسيری مشخص است. اگر مقصد يک بسته خارج از شبکه LAN باشد بسته در مسير خود از بين دستگاه های روتر متعددی عبور می کند تا به مقصد برسد. زمانی که آدرس يک وب سايت را در مرورگر خود وارد می کنید درخواست شما از بين روترها متعددی عبور می نمايد تا در نهايت به مقصد می رسد. برای دیدن این مسیر در سیستم عامل های مختلف دستورهای مختلفی وجود دارد. در سیستم عامل لینوکس در برخی از توزیع ها با دستور traceroute و برخی دیگر از tracepath استفاده می شود. در ادامه با دستور traceroute آشنا می شوید.
دستور traceroute در لینوکس مسیری که یک بسته برای رسیدن به میزبان طی می کند، نشان داده میشود.
traceroute از فیلد Time to Live یا TTL پروتکل IP استفاده می کند و تلاش می کند تا یک پاسخ ICMP TIME_EXCEEDED را از هر روتر یا گیتوی در طول مسیر تا رسیدن به مقصد دریافت کند. تنها پارامتر مورد نیاز traceroute نام یا آدرس IP میزبان مقصد است. اندازه پیشفرض بسته IPV4 در traceroute برابر با 60 بایت است و اندازه پیشفرض بسته IPV6 برابر با 80 بایت است. اندازه بسته قابل تغییر است.
برنامه سعی میکند مسیری را که بسته IP به سمت میزبان را دنبال کند، با استفاده از TTL پروتکل IP یک بسته کوچک بنام probe یا کاوشگر راه اندازی میشود و سپس با گوش دادن به پاسخ ICMP TIME_EXCEEDED از گیتوی ها تا مقصد را ردیابی می کند. probe با ttl، یک شروع میکند و یک پله یک پله افزایش میابد تا زمانی که یک بسته غیرقابل دسترس ICMP یا ICMP unreachable بدست آورد به این معنی است که به “مقصد” رسیده است، به طور پیش فرض TTL تا 30 گیتوی است.خط ttl که چاپ میشود آدرس گیتوی، زمان رفت و برگشت هر probe را نشان می دهد. اگر پاسخ‌های probe از گیتوی های مختلف باشد، آدرس هر سیستم پاسخ‌دهنده نشان داده میشود. اگر بصورت پیشفرض در عرض 5.0 ثانیه پاسخی دریافت نشود، یک ” * ” (ستاره) چاپ میشود.
همانند تصویر بالا ابزار traceroute را به همراه IP آدرس مقصد فراخوانی کنید. در قسمت 3 آدرس IP گیتوی ای که از آن عبور کرده است را نشان می دهد. در قسمت 4 مدت زمان ارسال و دریافت بسته را نمایش می دهد. در قسمت 5 تعداد روتر هایی که تا مقصد طی شده است را نمایش می دهد.
۱. با آپشن 4- از ابزار traceroute بخواهید که فقط مسیرهای با IP V4 را نمایش دهد.
۱.در شماره یک تصویر بالا با آپشن I- از ICMP Echo برای traceroute استفاده کنید.
۱. بدون اینکه بسته ها در لایه Network از مدل OSI عمل Fragment یا تکه تکه شدن بسته ها انجام شود عمل Trace صورت میذیرد.
1. در دستور traceroute با آپشن f- مقدار پیشفرض ttl را تغییر دهید. آپشن f- همراه با یک مقدار عددی استفاده می شود. در تصویر بالا از مقدار 3 برای آپشن f- استفاده شده است به همین علت در قسمت شماره 3 مشاهده می کنید که traceroute عملکرد خود را از روتر 3 به بعد چاپ می کند.
به این موضوع اشاره کردیم که traceroute بصورت پیشفرض تا 30 گیتوی را طی میکند تا نشان دهد به مقصد میرسد یا خیر. با آپشن m- می توانید این مقدار پیشفرض را تغییر دهید. در تصویر بالا مقدار پیشفرض traceroute از 30 به 20 تغییر دادیم.
traceroute بازای هر ttl مقدار 3 probe یا کاوشگر ارسال می کند. با آپشن q- می توانید مقدار پیشفرض را تغییر دهید. آپشن q- به همراه یک مقدار عددی در traceroute استفاده می شود. در شماره 2 تصویر بالا مقدار آپشن q- برابر 1 گذاشته شده است.
هر پاسخ درست یک امتیاز مثبت
هر پاسخ اشتباه یک امتیاز منفی
برای دسترسی به تمرین، وارد حساب کاربری شوید.
